من

^{من همانم که به عالم باخته}       

^{و به سوز عطش دل ساخته}

^{من همانم که نباید می بود}         

^{عاجز از بازی دنیای حسود} 

^{آش ناخورده دهان سوخته}       

^{حرف ناگفته و رو افروخته} 

^{درد من عشق یا هجر نبود}         

^{حبس جان بود به زندان وجود} 

^{جان همان مفهوم انسان بودن} 

^{یا که ان مغموم تن اسودن} 

ان‌که بخشش خداوند است‌وبس

خسته‌ای در کنج این خاکی لِبَس

یا که شاید دوری از یار نهان

 آن که از اوست تمام این جهان 

بر دل من ساز غم بنواخته 

و از ان رو جان ز تن برتافته 

باید رها کرد

چمدانم را بستم 

+وجدان پرسید: درونش چیست ؟

_اندکی حسرت و فغان ، بغض ،تکه های شکسته‌ی قلبم ،اشک های شبانگاه ، ناله های غرق شده در درونم وخاطرات تلخم من اماده ام که بروم

+چرا ؟

_از این کلبهی قدیمی خسته ام گذشته ام را ترک میکنم.

در را باز کردم اطراف کلبه را نگریستم سراسر غبار بود، غبار غم در جای جایش اثار طوفان سرنوشت بود کلبه ویران شده . خارج شدم خورشید عمرم درست وسط اسمان زندگی بود و نورجوانی ام عمود می تابید به راه افتادم

_کجامی روی ؟

+می روم ک اینده را بسازم 

به راهم ادامه دادم چمدان بسیار سنگین بود از کور راه های زیادی گذشتم و بلاخره رسیدم . رودخشمگین بود چمدان های زیادی را باخود می‌برد چمدان را به زمین گذاشتم و به رود خیره شدم چه بیرحم و سرکش است صدای رود سکوت روحم را می درید به اطراف نگاهی انداختم من تنها نبودم چهره های مغموم دیگری هم بودند بعضی چمدانها و بعضی خود را به دست رود می سپردند چمدانم را گشودم خاطراتم را دوره کردم سنگین اما بی ارزش بودند خوب فکر کردم چیزی را جا نگذاشته ام

وجدانم مرا صدا زد :چه میکنی چرا به این جای مخوف امده ای ؟

+ امده ام ک سوغاتی گذشته ام را به رود فراموشی بسپارم 

چمدان را بستم چند قدمی پیش رفتم وآن را به درون اب پرتاب کردم رود فراموشی ان را به سرعت با خود برد و من دستی برایش تکان دادم و انقدر به چمدان نگاه کردم تا از دسترس چشمانم پنهان شد احساس سبکی کردم ارامش و سکوت را در عمق روحم حس کردم رو برگرداندم و به مسیر اصلی زندگی ام برگشتم

کلام خام

در اول هر سخن بود خدای نامی

                              این نام بیاور که شَوی به آن گرامی

از عیب عجالت بسی من گله مندم 

                              کز یاد ببرده نیاز است به سلامی

حرفی ز کمان این زبان رهاندم افسوس

                             در گفته ی من نباشد ایت ز مرامی

در درک جهان مانده ام و باز بگویم 

                            حدسی و گمانی که رسد از پی خامی

من کهتر از آنم که بخواهم بنویسم 

                             اما چه کنم دلخوشم به چند کلامی 

برگفته ی خود نظر کنم پرسشم این است

                            کز کثرت و کاهی به کدام سوی بامی

با پوچی خاطر مکن اهنگ تکلم 

                            با مهر خموش پاس دار احترامی  

کم صحبتی ام را نپندار به گنگی 

                             چون کثرت گفتار بود ورطه و دامی 

مدرسه کارگاه خِرَدپروری

دانش پیامد پرورش افکار ، مهارت ها و خلاقیت هاست بنابراین در مدارس به جای لبریز کردن ذهن دانش اموزان از اطلاعات باید روحیه ی پرسشگری و درک و بسط معنی و مفهوم را در آن ها ایجاد کرد 

ترجیح می دهید ذهن فرزند یا دانش اموز شما ظرفی پر از دانستنی ها باشد یا این که دانستنی ها را از اقیانوس افکارش نمایان سازد ؟

یکی از راه هایی که این هدف را میسر می سازد استفاده از شیوه ی پرسشگری سقراط است . سقراط فیلسوفی یونانی بود که از شیوه ی پرسشگری برای تعلیم و تربیت استفاده می کرد . روش پرسشگری سقراط از استنطاق (بازپرسی ) اغاز و به بن بست ختم می شود

سقراط پس از ان که مخاطب اش دیدگاهی را در مورد موضوعی مطرح می کرد با پرسش های پیاپی فرد را به سمت رد دیدگاه خودسوق می داد و فرد به بن بست ابهام و سردرگمی می رسید 

این که سقراط به مخاطبانش اثبات می کرد که دیدگاه ان ها اشتباه است در ظاهر ممکن است عملی تخریب کننده باشد اما نتیجه ی ان می تواند افزایش کنجکاوی فرد برای درک بهتر در مورد مسائل و تشویق به جست و جو باشد 

در به کار بردن شیوه ی پرسشگری سقراطی بهترین راهبرد این است که معلم انتقاد صریحی از عقاید دانش اموزان نداشته باشد و تنها هدف استفاده از این روش ایجاد روحیه ی پرسشگری و تفکر نقاد و کنجکاوی ان ها باشد 

اگر بتوانیم به درستی از پرسشگری سقراطی در اموزش استفاده کنیم ذهن کودکان قدم به قدم تا رسیدن به فراسوی دانش پیش خواهد رفت  

ما که هستیم؟

بازنده ی قمار حیاتیم و راحتیم 

                                    از سرنوشت نیست، اسیر جهالتیم 

جهل همچو باتلاق فرو میبرد زمان 

                                     ما در پی گذشت زمان در شکایتیم

قضا مناسب است برای این و ان 

                                     تا که رسد به ما خسته از قضاوتیم 

وقتی رسد اجل که رهاند ز جانمان 

                                    از لحظه لحظه ی عمر خود در ندامتیم 

حرفیست ناگفته که باید بیان کنم 

                                    مائیم که به اسایش جان در کفایتیم 

مغروق غروریم و غافل ز غروب عمر 

                                   نتیجه این شد که منکران قیامتیم 

کتم چه چیز ها نمودیم با دروغ 

                                    بدین سبب است که شیفته ی صداقتیم 

پس از غیبت و تهمت و خوردن ربا 

                                     باز هم جسورانه چشم بر ره سخاوتیم 

چه باک از گذشت زمان و پوچی خیال 

                                     ما در قمار حیات کوهی ز شهامتیم!

زمان گذشت و غیر تن چه پروراند

                                     پس یحتمل همه لایق ملامتیم

اگر حیات حکایتی باشد در ان صورت

                                       من مطمئنم که ما راویان حکایتیم